Eerlijk gezegd heb ik daar niet zoveel ervaring mee. Tenminste niet heel dichtbij voor de kinderen. Toch herinner ik me nog wel het een en ander van toen ik klein (5) was, en mijn oma overleed. Ik herinner me de koekjes die ze altijd gaf als ik daar was. In de supermarkt zie ik die koekjes vaak liggen, en dan geeft me dat een mooie herinnering. Ook weet ik nog dat we vaak bij haar buurman langsgingen als we daar waren. Ik herinner me vlagen van haar huis. Ook kwam ze kort voor haar dood bij ons logeren, en ze sliep in mijn bed. Dat vond ik bijzonder, oma die in mijn bed sliep.
Deze dingen heb ik niet van foto's, maar ze zitten echt in mijn hoofd. Ik herinner me (gelukkig) niet dat ze pijn had, of dat ze er (vermoedelijk) slechter uit ging zien. Eigenlijk zijn het vooral mooie dingen die ik nog weet.
Meer recent, een aantal maanden geleden was een van onze opa's erg ziek. Het leek alsof hij zou gaan sterven. We hebben het erover gehad thuis, en de kinderen vonden het wel een beetje gek. Zij noemen hem 'oude-opa', en kennen hem eigenlijk niet heel erg goed natuurlijk. In die periode merkte ik dat de kinderen het vaker over de dood hadden, en bijvoorbeeld aan ons vroegen wanneer wij doodgingen, of wanneer zij dood zouden gaan. Dus we vertelden dat je meestal dood gaat als je heel erg oud bent, dus dat dit nog lang duurt.
Uiteindelijk is oud-opa niet overleden, en na een paar weken hadden de kinderen het niet meer over dood.
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Zou je er wat over willen delen?
Reageren mag hieronder (anoniem of niet) of per mail kan ook: mamamoneywize at gmail .com
Zelf heb ik deze situatie gekend toen ik jong was door een ouder met kanker die uiteindelijk overleed toen ik 20 was. Ook mijn kinderen (7 en 9)hebben afgelopen jaren moeten omgaan (en ik dus ook opnieuw) met een dierbaar naast familielid die jong overleed na ernstig ziek zijn. Mijn advies is: wees eerlijk. Vertel wat er aan de hand is en dat zeg ook gewoon dat diegene dood gaat. Maak er geen ander verhaal van. Ze weten meer dan je denkt en wanneer je als ouder niet eerlijk bent durven ze er niet over te praten. Des te bespreekbaarder het is, des te beter kunnen ze er mee omgaan is onze ervaring. Bij het leven horen hele mooie blije dingen en daar mag je van genieten, maar er zijn ook hele nare en verdrietige dingen en daar mag je om huilen en je naar bij voelen. Uit eigen ervaring met mijn eigen kinderen merk ik dat deze openheid (ze hoeven echt niet alle ins en outs te weten) goed heeft gewerkt. We hebben beide juffen ingelicht en ook daar hebben de kinderen er heel veel over verteld. Ook juf is toen in de klas op het onderwerp ingehaakt. Voor ons als gezin was dit de beste methode. In mijn tijd werd er niet over gesproken, terwijl ik heel goed wist wat er aan de hand was. Dan leer je er niet mee omgaan. Onze kinderen hebben nu hoop ik een levensles geleerd waar ze mee verder kunnen bij een volgend verlies. Kortom wees open en eerlijk.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je verhaal en je advies. Fijn dat je dit wilt delen. Ik hoop dat het andere lezers helpt!
Verwijderen