Mijn man gaat regelmatig op zakenreis. Soms een nachtje, soms vier dagen. Na die paar dagen voel ik me toch wat ‘vermoeider’ dan normaal. Stond ik er even helemaal alleen voor. Geen moment om te kunnen zeggen: hier neem jij ze even, dan ga ik wel koken. Met enig zelfmedelijden denk ik dan wel eens, ik ben net een single mum, ik moet alles alleen doen. Pff, die moeders hebben het best zwaar. Maar ik onderschat hun taak nog enorm. Want bij mij komt hij weer terug. Er komt een moment dat de dagen weer wat makkelijker worden, en dat het weekend is en ik er even tussenuit kan bijvoorbeeld.
Ik heb onwijs respect voor ‘single mums’ en dat respect groeit naarmate ik er meer leer kennen. Zij doen alles in hun eentje, alles! Natuurlijk hebben ze wel vrienden, familie of oppas, maar toch staan ze er vaak alleen voor.
Je kan ’s nachts niemand een por geven ‘nu ben jij aan de beurt’. Of als je ziek bent moet je het toch echt alleen zien te rooien. Het is niet zo dat je om stipt zes uur een extra hulp erbij krijgt, en je samen de kinderen in bad kunt doen. Geen man die je een spiegel voorhoudt, waarmee je onzekerheden over jezelf, de opvoeding of je kind kan bespreken. Je bent alleen op de slechte momenten, maar ook op de mooie momenten. Ik ben trots op de vrouwen die hebben gekozen voor hun kind, en daarmee een stukje van zichzelf moeten opofferen. Zij mogen best eens in het zonnetje.
