Luxe ontzeggen

Ik vroeg mezelf af: zou ik bereid zijn om mezelf nu alle 'luxe' te ontzeggen, zodat ik in de toekomst ruimer kan leven?
Het antwoord is: NEE. (shocking toch?)

Ik kwam tot de conclusie dat het wel zou kunnen, als het noodzakelijk was. Bijvoorbeeld in geval van werkeloosheid, zou ik echt nog wel wat dingen kunnen schrappen in mijn uitgavenpatroon. Er is nog genoeg speling om dingen weg te laten, zelfs al doe ik ze nu al heel bewust & low-budget: bijv het jaarlijkse weekendje weg, vakantie, nieuwe spullen voor in huis en uit eten.

Daarnaast zijn er nog een hoop dingen die minder uitgebreid kunnen. Bijv. kledinggeld kan minder bij ons allebei, boodschappen kunnen vast ook nog wel iets minder ruim, kindergeld kan minder, cadeautjes (sorry familie/vrienden), een uitje + oppasgeld hoeft ook niet etc.

Als ik al die dingen nu al zou doen, zou dit op jaarbasis echt heel veel geld schelen. Maar daartoe ben ik dus niet bereid. Ik waardeer de balans tussen verantwoordelijk leven en genieten. Ik vind het wel fijn om te weten dat er nog ruimte is, dat er nog dingen anders kunnen als het nodig is. Dat geeft rust.
Vorig jaar, toen we wisten dat we ons huis zouden verkopen met een restschuld, hebben we ook een super low-budget vakantie gehouden om zoveel mogelijk vrije dagen en vakantiegeld over te houden. Was helemaal prima! We hebben genoten. Financieel gezien was het ook heel fijn, want we konden zonder problemen de restschuld ophoesten bij de notaris met spaargeld wat we al eerder bij elkaar hadden verzameld. (Al deed het wel even pijn natuurlijk) Nu moet je gewoon niet meer aan dat bedrag denken, en lekker doorgaan met je leven. In ons geval, niet te luxe en niet overdreven zuinig.

Kan jij jezelf alle luxe ontzeggen? En waarom zou je dat wel of niet doen?