Hulpeloos voelen

Vorige week werd ik geopereerd. M'n galblaas is eruit. Hopelijk gaat dit er eindelijk voor zorgen dat de pijnklachten die ik had zijn opgelost.

Nu ben ik aan het herstellen, maar dat is niet zo makkelijk voor iemand zoals ik. Veel rusten is verplicht, want als je dat niet doet is er veel pijn. Veel pijnstillers, en als je ze niet neemt merk je dat ook (ervaring). Helaas maken sommige pijnstillers me wat suf of slaperig, waardoor 'in' een studieboek duiken ook niet helemaal werkt. Dus ik lig op de bank met een berg tijdschriften, boeken, pijnstillers en water om me heen. Nog niet veel energie, maar ik zou m'n tijd graag wat nuttiger gebruiken.

Toch ga ik elke dag vooruit. Ik kan steeds beter in m'n bed slapen zonder pijn. Ik kan steeds iets makkelijker opstaan vanaf de bank. Ik kan iets meer rondscharrelen, waardoor m'n eigen lunch klaarmaken nu ook kan. Eerder niet. Ja, ik ga vooruit. Dat is iets om dankbaar voor te zijn.

Maar wat voel ik me hulpeloos tijdens het 'spitsuur' met de kinderen. Ik kan staarten maken, knuffels uitdelen en reminders geven maar verder niet. Al het harde werk komt nu neer op m'n man, die ook nog eens een ontbijtje voor mij maakt en een theetje klaarzet. Broodtrommels, tassen, flessen water, fruit en incidentele zaken (gymtas, logopedieboek etc).

Sorry school als we de komende week een beetje laat zijn. Het is even puzzelen hier!