Wanneer is het genoeg?

Soms vraag ik me af: Waar gaan we heen met z'n allen? Wat is ons doel en onze richting? 

We rennen van hot naar her, en het put ons uit. Het vervult niet, maar leegt ons.

Over dit onderwerp wilde ik al een tijdje schrijven. Niet omdat ik de wijsheid in pacht heb. Zeker niet! Maar wel omdat dit onderwerp me aan mijn hart gaat. Omdat ik geschrokken ben van de omvang van dit probleem. 

Als ik in mijn naaste omgeving kijk, zie ik best veel signalen van overbelaste mensen. Schrikbarend veel eigenlijk! Vooral mensen van mijn eigen leeftijdsgroep 30-41 😉 lijken te worstelen. Moeders nog wat meer dan vaders. Moeders hebben ook de neiging om de hele wereld erbij op hun schouders te nemen. Wanneer is het genoeg?
De verwachtingen van omgeving en anderen zijn torenhoog. We lijken daar nog steeds heel gevoelig voor te zijn. Hadden we dat niet afgeleerd, in onze 20-er jaren waren we zo gevoelig voor wat anderen van ons dachten. Inmiddels zijn we toch wel verder dan dat? Staan we niet wat zekerder in de wereld zo onderhand?

Aan alle kanten wordt er aan ons getrokken. Overal moet het beter en meer. Je moet vooral blijven groeien en doelen hebben. Dat is geen probleem natuurlijk, groei is iets wat in ons zit en waar we altijd naar neigen, denk ik. Maar het wordt wel een probleem als op elk gebied in je leven er steeds groei moet zijn. Op gebied van je huis, werk, school, kerk/vereniging, relatie en sociaal. Je moet niks missen, je moet overal aan bijdragen, je kunt niet je snor drukken zonder dat mensen er wat van vinden. Vergeet vooral niet mooie foto's of herinneringen op facebook, tiktok of insta te zetten. Anderen moeten wel zien dat je een leuk leven hebt, dat je er wat van maakt. 

Mag je even je baan 'gewoon' doen omdat het geld oplevert en (hopelijk) wat zingeving, maar dat er geen hoge eisen zijn? Omdat je gezin wat meer aandacht nodig heeft bijvoorbeeld. Of mag je even een paar verjaardagen, borrels en uitjes skippen omdat je slaap prioriteit heeft? Je gezondheid. Even een jaartje niet meehelpen op de school van je kinderen, omdat het teveel is? Zelfde voor je vereniging of kerk of noem maar op. Er zal altijd aan je getrokken worden, maar de enige die nee kan zeggen ben jij. 

Kunnen wij, de mensen die dit aangaat, keuzes maken? Durven we dat nog? Dit heeft in deze fase van mijn leven prioriteit. Een gesprekje bijvoorbeeld in de kerstvakantie met je partner zou geen kwaad kunnen denk ik. Hoe was afgelopen jaar? Wat komt er volgend jaar op ons af? Wat moet onze prioriteit hebben en hoe kunnen we dat handen en voeten geven?

Misschien moeten er andere keuzes worden gemaakt. Moeilijke keuzes.
- Iets wat je heel leuk vindt, maar echt teveel tijd kost even pauzeren. 
- Minder uren werken, dus minder geld. Maar meer rust en ??
- Een verfraaiing/verbouwing aan je huis uitstellen, omdat er geen behoefte is aan nog meer stress in het gezin.
- Energievretende situaties of relaties uit de weg gaan.
- Stress vermijden, hoe ziet dat voor jou eruit?

Als je terugkijkt op je leven, maakt het dan uit welk jaar je die nieuwe keuken had? Hoe mooi je huis volgens de laatste trends was? Ik denk het niet. Herinner jij je nog elke verjaardag die je hebt bijgewoond? Of hoe vaak je badkamer is schoongemaakt? Als ik dit voor mezelf in perspectief zet, hoe vaak heb ik dan niet de verkeerde keus gemaakt. Talloze keren. En toch.... ik weet dat ik niet de enige ben. Toch is onze maatschappij nu zo. Accepteren we dat, of is het tijd voor een ander soort maatschappij?

Ik heb het afgelopen jaar meerdere boeken gelezen over rust en keuzes maken. Binnenkort zal ik er nog een onder de loep nemen. Maar deze échte aanrader wil ik jullie niet onthouden. Het boek van Mirjam vd Vegt: De kracht van rust . Op dit moment is hij zelfs heel goedkoop, veel goedkoper dan toen ik hem kocht (balen! haha)
Het is totaal niet zweverig, het is ook geen zelfhulpboek (in de zin van: doe dit en je kunt dit). Het zijn 8 thema's die je kunnen helpen om je eigen levenshouding inzichtelijk te maken. Ik vond het heel nuttig.

Ik heb een oudere druk

Dit zijn zomaar wat overpeinzingen over het leven. Heel anders dan mijn eerdere blogs, misschien stoort dat je. Dat mag. Ik hoop toch dat je er wat mee kunt, of misschien kun je het delen met iemand die het zwaar heeft. Zo niet, dan komt er wel weer een volgend blogje. 
Ik hoor je reactie graag!