Levensles (persoonlijk)

Een paar weken geleden ben ik geopereerd. Mijn galblaas is verwijderd. De operatie was goed gegaan, en ik voelde me prima (tot de morfine uitgewerkt was ongeveer). Sindsdien ben ik dus aan het herstellen. Voor het herstel staan in principe zes weken. Of meer, of minder. Tja, wat heb je aan zo'n schatting? Niks dus. Bij mij is het helaas niet 'minder' tot nu toe. Ik heb nog elke dag pijn, ook al ga ik ook elke week vooruit.

Niet om zielig te doen (!) maar herstellen terwijl je kinderen hebt is minder makkelijk dan gedacht. Dus als dat langer duurt dan gedacht is daar wel enige frustratie. Als je dan al voor de zoveelste keer weer een vriendin hebt gevraagd om je kinderen thuis te brengen na school omdat je zelf nog niet genoeg energie hebt, dan is dat wel frustrerend. Om nog niet te spreken over het huishouden, wat niet zo heel erg op rolletjes loopt. Dingen blijven liggen, want er is niet genoeg tijd of energie om het op te pakken.

Ik houd van actief zijn en dingen doen, dingen verbeteren, aanpakken, flink opruimen en lekker bezig zijn. Thuis en op m'n werk. Nu lukt dat dus niet, en dat is iets waar ik mee moet omgaan op dit moment. Ja dat geeft frustratie. Tegen jezelf aanlopen. Het gapende gat tussen je wil en je kunnen ontdekken, en omarmen. Het is een levensles.

Je kunt de les proberen te negeren door je af te sluiten. Door niet aan je gevoelens te denken, door niet met dingen te dealen. Door te vluchten in een eindeloze netflix serie, of een lange rij boeken. Ik zeg niet dat deze dingen slecht zijn. Voor mij soms wel. En gelukkig soms ook niet.

Jezelf tegenkomen en er niet voor wegrennen is eigenlijk heel mooi. Waardevol, een oefening waar je je hele leven wat aan hebt. Misschien zou ik dat vaker moeten doen. Misschien zou jij het ook eens moeten proberen.