Vriendschap is niet altijd makkelijk

Het doet me pijn om in mijn omgeving, op diverse plekken, te zien hoe mensen worstelen met vriendschap. 

Hoeveel pijn en verdriet ze hebben door stukgelopen vriendschappen, onvervulde verwachtingen en onuitgesproken behoeftes. Ook in veel vriendschappen blijft zoveel verborgen. Probeert men de ander te plezieren en vast te houden, soms zonder hun ware ik te tonen. Durven mensen niet te vergeven. Bang dat vergeving iemand vrijspreekt. Maar vergeving maakt juist jezelf vrij!

Na een tijd breekt dat op. Je kunt niet altijd iedereen plezieren. Je kunt niet altijd op je tenen lopen. Boos blijven en doorgaan alsof er niks gebeurt is. De bom barst, of er is geen leven meer in de relatie. 

En dan opeens blijkt er zoveel eenzaamheid te zitten, zoveel angst voor afwijzing, zoveel verdriet, zoveel pijn. 

Mijn hart huilt voor al die mensen die zich zo alleen voelen. 

Begrijp me niet verkeerd, mijn vriendschappen zijn ook niet alleen rozengeur en maneschijn. Ik durf mezelf soms ook niet helemaal te laten zien, of een frustratie met iemand te uiten. Ik heb ook minder hechte vriendschappen dan ik zou willen. Gelukkig heb ik er wel een paar. Het is hard werken ook aan echte vriendschap, aan diepe vriendschap. Ik neem me voor ook meer mijn hart te laten zien, kwetsbaar te zijn. Ik zou ze namelijk niet willen kwijtraken doordat ik m'n best niet heb gedaan. 

Als iedereen zo hard op zoek is naar echte vriendschap, kunnen we dan niet wat relaxter naar elkaar zijn? Minder snel boos zijn, elkaar vergeven. Als iemand lelijk deed, daar niet aan blijven vasthouden. De telefoon oppakken, ook als het niet 'jouw beurt' is om een stap te zetten. Iedereen wil geliefd zijn, iedereen wil vrienden. Maar niemand kan dat in z'n eentje.