Uiteraard kende hij het al in de ware betekenis, en ook tijdens zijn zindelijkheidstraining kwam het woord natuurlijk naar voren. Doodgewoon woord eigenlijk.
Maar nu heeft hij de bijkomstigheden van het woord ontdekt.
Hij gebruikt het te pas en te onpas. Wat wil je op brood? Poep! (En hard lachen)
Ook zegt hij vol bravoure tegen andere kinderen in de speeltuin: jij bent poep.
En nog mooier, volgens zijn eigen zeggen, is: jij bent poep en scheet. Nu is hij een flinke jongen, en hij wordt vaak een stuk ouder geschat.
De oudere kindjes raken hierdoor helemaal van de kaart. 'Oh-oh, hij zegt poep!' En dan komen ze naar mij om verhaal te halen. Als ik dan uitleg dat hij nog een peuter is, en z'n leeftijd noem beginnen ze te lachen. Ach is hij nog zo klein..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!