Participeren (on)gewenst

Met de afschaffing van allerlei subsidies, regelingen en soorten zorg wil de overheid af van de huidige 'vangnet' maatschappij. De overheid wil graag dat de bevolking zelf weer dingen gaat regelen, gaat betalen en gaat verzorgen.
Logisch, want dit scheelt veel geld voor de overheid. (en ook de overheid moet bezuinigen, gezien de torenhoge schulden)

Op dit moment zitten we in een soort overgangsfase van enorme sociale zekerheid naar participatiemaatschappij. En dat gaat niet zonder gemopper, en zonder onbegrip. Als je in de tussenfase zit, en je ziet opeens je bijstandsinkomen achteruit hollen door een of andere nieuwe regel, is dat niet leuk. Tuurlijk niet. Voor niemand! Maar het zorgt er wel voor dat je op zoek moet naar andere mogelijkheden. Hulp vragen van anderen ipv de overheid. Zelf creatief zijn met het inkomen wat je nog wel hebt. Niet makkelijk, maar zonder dit (nare) duwtje in de rug zou je misschien nooit anders naar de situatie zijn gaan kijken.

Transitie
Verzorgingstehuizen gaan sluiten, mensen moeten langer thuis wonen en alleen de ernstige gevallen gaan door naar een verpleeghuis. Thuiszorg wordt lastiger te krijgen, dus mantelzorgers zullen een deel van de taken op zich moeten nemen. Ook lastig, want die wonen misschien niet in de buurt, hebben veeleisende banen of andere redenen. Opa of oma bij je in huis nemen, tja dat doe je toch ook niet zo snel. Zeker niet als ze nu geen uitkering meer krijgen omdat je dan 'samenwoont'.
Het hoort er allemaal bij. Bij de transitiefase.
Waarschijnlijk komen we er als maatschappij beter uit dan we nu zijn. Minder individualistisch, meer zorgen voor elkaar, flexibiliteit vergroot, mensen ontdekken dat ze meer in hun mars hebben en minder eenzaamheid in de samenleving.

Maar nu is het nog even lastig. Nog even doorbikkelen tussen het oude en het nieuwe. Misschien moet ik ook vast eens rondkijken in mijn buurtje. Per slot van rekenening, hoe moeilijk is het nou om voor iemand even de hond uit te laten, of een maaltijd te brengen. Een luisterend oor bieden in tijden van ziekte of verdriet. Een keertje schoonmaken voor iemand. Zoiets kan best. Zorgen voor elkaar is normaal. Dat geloof ik.